سبک روکوکو Rococo سال 1700 میلادی

در هر كشوری سبك روكوكو ویژگی و مشخصه ملی به خود گرفت . این سبك از طریق هنرمندان فرانسوی كه در خارج به فعالیت مشغول بودند و نیز به وسیله آثار «چاپ سنگی» با طرح های فرانسوی از این كشور به نقاط دیگر سفر كرد .

از مهمترین نقاشان این دوره می توان به آنتوان واتو اشاره کرد که گرچه صحنه هایی از زندگی روستائی را به تصویر کشیده اما شخصیت هایش همگی اشراف زاده های خوش گذرانی هستند که محیط روستائی را تفرجگاه خود قرار داده اند.

گذشته از انتوان واتو عده ای دیگر از نقاشان درباری وجود داشتند که موضوعاتی چون عشق زیرکانه و خوشگذرانی های اعیان را ترسیم می کردند .

اما در کنار سبک روکوکو، روکوکوی درباری، نقاشانی نیز بودند که بیشتر مطابق ذوق طبقه متوسط نقاشی می کردند . یکی از مشهور ترین آنها سیمون شاردن ( Chardin ) ( 1669- 1779) است که در شبیه سازی از فضای داخلی و طبیعت بی جان مهارت داشت .

در تابلوی آداب غذا خوری، اتاق ساده ای را می بینیم که مادری همراه دو فرزندش می خواهند در آن غذا بخورند . در دقت و آرامش پیکره ها نورپردازی مختصر و اشیای بی جان کمکی فرسوده احساس لطیفی موج می زند که ساختگی و غیر واقعی نیست، بلکه حاکی از صداقت ژرف بینی و نوع دوستی نقاش است که به زیبایی از سبک روکوکو استفاده کرده است.
شاردن به شیوه ی خاص خود، شاعر امور پیش پا افتاده، و استاد نمایش نوسان های جزیی است.

نویسنده و ترجمه: دکتر سید سلمان زیدی