تعریف هنر مدرن
هیچ تعریف دقیقی از اصطلاح “هنر مدرن” وجود ندارد: این یک اصطلاح انعطاف پذیر است که می تواند معانی مختلفی را در خود جای دهد. البته این خیلی هم تعجب آور نیست، زیرا ما دائماً در زمان٬ در حال حرکت به جلو هستیم، و آنچه امروز “نقاشی مدرن” یا “مجسمه مدرن” تلقی می شود، ممکن است در پنجاه سال آینده هنر مدرن دیده نشود. با این حال، سنتی است که می گویند “هنر مدرن” به معنای آثار تولید شده در دوره تقریبی 1870-1970 است.
این “دوران مدرن” پس از دوره طولانی سلطه هنر آکادمیک الهام گرفته از رنسانس، توسط شبکه آکادمی های هنرهای زیبای اروپا ترویج شد. و پس از آن “هنر معاصر” (1970 به بعد) که آوانگاردتر آن “هنر پست مدرن” نیز نامیده می شود. این زمان بندی با دیدگاه بسیاری از منتقدان و موسسات هنری مطابقت دارد، و صد البته نه همه. برای مثال، هر دو مرکز مدرن٬ در لندن، و موزه ملی هنر مدرن در مرکز پمپیدو در پاریس، سال 1900 را به عنوان نقطه شروع “هنر مدرن” در نظر می گیرند. همچنین، نه آنها و نه موزه هنرهای مدرن در نیویورک، هیچ تمایزی بین آثار “مدرنیستی” و “پست مدرنیستی” قائل نمی شوند: در عوض، آنها هر دو را به عنوان مراحل “هنر مدرن” می بینند.
هنگام تلاش برای درک تاریخ هنر، مهم است که بدانیم هنر یک شبه تغییر نمی کند، بلکه منعکس کننده تغییرات گسترده تر (و آهسته تر) است که در جامعه رخ می دهد. همچنین نمایانگر نگاه هنرمند است. بنابراین، برای مثال، یک اثر هنری که در اوایل سال 1958 تولید شده است، ممکن است به طور قطع «پست مدرن» باشد (اگر هنرمند دیدگاه بسیار آوانگاردی داشته باشد – یک نمونه خوب، نو رئالیسم ایو کلاین است). در حالی که اثر دیگری که توسط یک هنرمند محافظه کار در سال 1980 خلق شده است، ممکن است به عنوان یک بازگشت به زمان “هنر مدرن” تلقی شود تا نمونه ای از “هنر معاصر”.
در واقع، احتمالاً این درست است که بگوییم چندین رشته مختلف هنر – به معنای چندین مجموعه زیبایی‌شناسی، برخی ابرمدرن، برخی از مد افتاده‌ها – ممکن است در هر زمان با هم وجود داشته باشند. همچنین، لازم به یادآوری است که بسیاری از این اصطلاحات (مانند «هنر مدرن») تنها پس از رویداد، از نقطه نظر گذشته ابداع می شوند.
توجه: دهه 1960 عموماً دهه ای است که ارزش های هنری به تدریج از «مدرنیستی» به «پست مدرنیستی» تغییر کرد. این بدان معنی است که برای یک دوره زمانی هر دو مجموعه ارزش با یکدیگر وجود داشتند.
خاستگاه هنر مدرن چه بود ؟
برای درک چگونگی آغاز «هنر مدرن»، کمی پیشینه تاریخی مفید است. قرن نوزدهم زمان تغییرات قابل توجه و به سرعت در حال افزایش بود. در نتیجه انقلاب صنعتی (حدود 1760-1860)، تغییرات عظیمی در تولید، حمل و نقل، و فناوری بر نحوه زندگی، کار و سفر مردم در سراسر اروپا و آمریکا تأثیر گذاشت. شهرها و شهرها متورم و رونق یافتند زیرا مردم زمین را ترک کردند تا کارخانه های شهری را آباد کنند. این تغییرات اجتماعی الهام گرفته از صنعت منجر به رفاه بیشتر و همچنین شرایط زندگی تنگ و شلوغ برای اکثر کارگران شد. به نوبه خود، این منجر به: تقاضای بیشتر برای معماری شهری. تقاضای بیشتر برای هنر و طراحی کاربردی – برای مثال به مدرسه باهاوس مراجعه کنید – و ظهور طبقه جدیدی از کارآفرینان ثروتمند که به مجموعه‌داران و حامیان هنری تبدیل شدند. بسیاری از بهترین موزه های هنری جهان توسط این سرمایه گذاران قرن نوزدهم تاسیس شده اند.
علاوه بر این، دو تحول دیگر تأثیر مستقیمی بر هنرهای زیبای آن دوره داشت. نخست، در سال 1841، نقاش آمریکایی جان رند (1801-1873) لوله رنگ قابل جمع شدن حلبی را اختراع کرد. دوم، پیشرفت‌های عمده‌ای در عکاسی حاصل شد و به هنرمندان این امکان را داد که از صحنه‌هایی عکس بگیرند که بعداً می‌توان آنها را در استودیو نقاشی کرد. هر دوی این پیشرفت‌ها به نفع سبک جدیدی از نقاشی است که به طرز تحقیرآمیزی به عنوان «امپرسیونیسم» شناخته می‌شود، که تأثیری رادیکال بر نحوه نقاشی هنرمندان جهان پیرامون خود خواهد داشت و در این فرآیند تبدیل به اولین مکتب اصلی هنر مدرنیستی خواهد شد.
تغییرات اجتماعی قرن نوزدهم علاوه بر تأثیرگذاری بر نحوه خلق هنر توسط هنرمندان، هنرمندان را برای کشف مضامین جدید ترغیب کرد. هنرمندان به جای پیروی برده‌وار از سلسله مراتب ژانرها و اکتفا به موضوعات آکادمیک مربوط به دین و اساطیر یونان، پرتره‌ها و مناظر «معنادار» – همه موضوعاتی که برای تعالی و آموزش تماشاگر طراحی شده بودند – شروع به ساختن هنر درباره مردم کردند. مکان‌ها یا ایده‌هایی که به آنها علاقه داشت. شهرها – با ایستگاه‌های راه‌آهن جدید و زاغه‌های جدیدشان – انتخاب‌های آشکاری بودند و کلاس جدیدی از نقاشی سبک و منظر شهری را آغاز کردند. موضوعات دیگر روستاهای حومه شهر و مکان های تعطیلات مورد استفاده توسط شبکه های راه آهن جدید بود که الهام بخش اشکال جدیدی از نقاشی منظره توسط مونه، ماتیس و دیگران بود. ژانر نقاشی تاریخ نیز تغییر کرد، به لطف بنجامین وست (1738-1820) که مرگ ژنرال ولف (1770، گالری ملی هنر، اوتووا)، اولین نقاشی تاریخ “معاصر” را نقاشی کرد. و گویا (1746-1828) که با خلق تابلو سوم ماه مه 1808 (1814، پرادو، مادرید) اصطلاحی نوآورانه و غیرقهرمانی معرفی کرد.
قرن نوزدهم نیز شاهد تعدادی از تحولات فلسفی بود که تأثیر بسزایی در هنر داشت. به عنوان مثال، رشد اندیشه سیاسی، کوربه و دیگران را به ترویج یک شکل آگاهانه اجتماعی از نقاشی رئالیستی سوق داد – همچنین رجوع کنید به رئالیسم به امپرسیونیسم). همچنین، انتشار تعبیر رویاها (1899) توسط زیگموند فروید، مفهوم «ذهن ناخودآگاه» را رایج کرد و باعث شد هنرمندان به کشف نمادگرایی و بعداً سوررئالیسم بپردازند. خودآگاهی جدیدی که فروید ترویج کرد، به ظهور اکسپرسیونیسم آلمانی منجر شد (یا حداقل با آن مصادف شد)، زیرا هنرمندان به بیان احساسات و تجربیات ذهنی خود روی آوردند.
هنر نوگرا از چه زمانی آغاز شد؟
تاریخی که معمولاً به عنوان نشانه تولد “هنر نوگرا ” ذکر می شود، سال 1863 است – سالی که ادوارد مانه (1832-1832) نقاشی تکان دهنده و هتاکانه خود (نهار بر روی چمن) را Le Dejeuner sur l’herbe را در پاریس به نمایش گذاشت. علیرغم احترام مانه به آکادمی فرانسه و الگوبرداری از اثر رنسانس توسط رافائل، یکی از رسوایی ترین عکس های آن دوره به حساب می آمد.
اما این صرفاً نمادی از تغییرات گسترده تری بود که در انواع مختلف هنر، چه در فرانسه و چه در سایر نقاط اروپا در حال وقوع بود. نسل جدیدی از «هنرمندان مدرن» از پیروی از فرم‌های هنر آکادمیک سنتی قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم به ستوه آمده بودند و شروع به خلق طیفی از «نقاشی‌های مدرن» بر اساس مضامین جدید، مواد جدید و روش‌های جدید جسورانه کردند. مجسمه‌سازی و معماری نیز تحت تأثیر قرار گرفتند – و با گذشت زمان تغییرات آنها حتی انقلابی‌تر می‌شد – اما نقاشی هنرهای زیبا نشان داد که اولین میدان جنگ اصلی بین محافظه‌کاران و «مدرن‌های» جدید است.
ویژگی اصلی مدرن آرت چیست؟
آنچه ما آن را “مدرن آرت” می نامیم برای یک قرن تمام ادامه داشت و ده ها جنبش هنری مختلف، و تقریباً همه چیز را از انتزاع ناب گرفته تا هایپررئالیسم را در بر می گرفت. از مدارس ضد هنر مانند دادا و فلوکسوس گرفته تا نقاشی و مجسمه سازی کلاسیک. از هنر نوو تا باهاوس و هنر پاپ. تنوع آنقدر زیاد بود که به سختی می‌توان به ویژگی وحدت‌بخشی که آن دوران را تعریف می‌کرد فکر کرد.
اما اگر چیزی وجود داشته باشد که هنرمندان مدرن را از سنت گرایان اولیه و پست مدرنیست های بعدی جدا کند، این اعتقاد آنهاست که هنر اهمیت دارد. برای آنها هنر ارزش واقعی داشت. در مقابل، پیشینیان آنها به سادگی فرض می کردند که ارزش دارد. از این گذشته، آنها در دوره ای زندگی می کردند که توسط سیستم های ارزشی مسیحی اداره می شد و به سادگی «از قوانین پیروی می کردند». و کسانی که پس از دوره مدرن (1970 به بعد) آمدند، به اصطلاح «پست مدرنیست»، تا حد زیادی این ایده را رد کردند که هنر (یا زندگی) ارزش ذاتی دارد.
نقاشی مدرن از چه نظر متفاوت بود؟
اگرچه هیچ ویژگی مشخصی برای “نقاشی مدرن” وجود ندارد، اما به دلیل تعدادی از ویژگی های مهم مورد توجه قرار گرفت، به شرح زیر:
(1) انواع جدید هنر
(2) استفاده از مواد جدید در هنر مدرن
نقاشان هنر مدرن اشیایی مانند قطعات روزنامه و سایر اقلام را روی بوم خود می چسباندند. مجسمه سازان از “موضوعات تعیین شده ” مانند “عناصر از پیش ساخته” مارسل دوشان استفاده و از آنها آثار هنری ناخواسته خلق می کردند. بسیاری از این مجموعه ها از معمولی ترین اقلام روزمره مانند اتومبیل، ساعت، چمدان، جعبه های چوبی و موارد دیگر ساخته شده اند.
(3) استفاده رسا از رنگ در هنر نوگرا
جنبش های هنر نورگرا مانند فوویسم، اکسپرسیونیسم و نقاشی میدان رنگی اولین کسانی بودند که از رنگ به طور عمده بهره برداری کردند.
(4) تکنیک های جدید در مدرن آرت
کرومولیتوگرافی توسط هنرمند پوستر ژول چرت اختراع شد، طراحی خودکار توسط نقاشان سوررئالیست، مانند فروتاژ و دکالکومانیا توسعه یافت. نقاشان ژستورالیست Action Painting را اختراع کردند. هنرمندان پاپ «نقاط بندی» و چاپ سیلک را به هنرهای زیبا معرفی کردند. دیگر جنبش‌ها و مکاتب هنر مدرن که تکنیک‌های جدید نقاشی را معرفی کردند، عبارتند از: نئوامپرسیونیسم، ماکیولی، سنتتیسم، کلوزونیسم، ژستورالیسم، تاچیزم، هنر جنبشی، نئو دادا و اپ آرت.
مهمترین جنبش های هنر مدرن کدامند؟
تأثیرگذارترین جنبش های «هنر مدرن» (1) امپرسیونیسم (2) فوویسم؛ (3) کوبیسم؛ (4) آینده نگری; (5) اکسپرسیونیسم; (6) دادا; (7) سوررئالیسم; (8) اکسپرسیونیسم انتزاعی; و (9) هنر پاپ هستند.
(1) امپرسیونیسم (دهه های 1870، 1880)
امپرسیونیسم که با نقاشی های منظره کلود مونه (1840-1926) مشخصه بود، بر کار تقریباً غیرممکن ثبت لحظات زودگذر نور و رنگ متمرکز شد. طرح‌های رنگی غیر طبیعی و قلم‌موهای شل – اغلب بافت‌دار بالا را معرفی کرد. نمای نزدیک بسیاری از نقاشی های امپرسیونیستی غیرقابل تشخیص بودند. در بین عموم مردم و مقامات هنری بسیار نامحبوب است، اگرچه توسط سایر هنرمندان مدرن، فروشندگان و مجموعه داران به شدت مورد توجه قرار گرفته است. در نهایت به معروف ترین جنبش نقاشی جهان تبدیل شد. سهم اصلی امپرسیونیسم در “هنر مدرن” مشروعیت بخشیدن به استفاده از رنگ های غیر طبیعی بود و بدین ترتیب راه را برای هنر انتزاعی کاملا غیر طبیعی قرن بیستم هموار کرد.
(2) فوویسم سبک مد روز (7-1905)
کوتاه مدت، دراماتیک و بسیار تأثیرگذار، به رهبری هانری ماتیس (1869-1954)، فوویسم “سبک مد روز” در اواسط دهه 1900 در پاریس بود. سبک جدید در سالن d’Automne راه اندازی شد و فوراً به دلیل رنگ های زنده، شیک و غیر طبیعی خود که امپرسیونیسم را تقریباً تک رنگ جلوه می داد مشهور شد! پیشرو کلیدی اکسپرسیونیسم.
سهم اصلی فوویسم در “هنر مدرن” نشان دادن قدرت مستقل رنگ بود. این رویکرد بسیار ذهنی به هنر، در تضاد با دیدگاه کلاسیک “محتوا محور” آکادمی ها بود.
(3) کوبیسم (14-1908)
سبکی سخت و چالش برانگیز در نقاشی، کوبیسم یک سیستم ترکیبی از صفحات تخت را به عنوان جایگزینی برای پرسپکتیو خطی الهام گرفته از رنسانس و حجم های گرد معرفی کرد. توسط پابلو پیکاسو (1881-1973) و ژرژ براک (1882-1963) توسعه پیدا کرد.
در دو نوع – کوبیسم تحلیلی و بعداً کوبیسم مصنوعی – برای 50 سال آینده بر هنر انتزاعی تأثیر گذاشت، اگرچه جذابیت محبوب آن محدود شده است. سهم اصلی کوبیسم در “هنر مدرن” ارائه یک جایگزین کاملا جدید برای دیدگاه متعارف، بر اساس واقعیت اجتناب ناپذیر صفحه تصویر مسطح بود.
(4) هنر آینده گرا (14-1909)
هنر آینده‌گرا که توسط فیلیپو توماسو مارینتی (1876-1944) بنیان گذاشته شد، که سرعت، فناوری، خودرو، هواپیما و دستاوردهای علمی را تجلیل کرد. اگرچه بسیار تأثیرگذار بود، اما به شدت از نئو امپرسیونیسم و دیویزیونیسم ایتالیایی و همچنین کوبیسم، به ویژه اشکال پراکنده و دیدگاه های متعدد آن وام گرفت. سهم اصلی فوتوریسم در “مدرن آرت” وارد کردن حرکت به بوم و پیوند زیبایی با پیشرفت علمی بود.
(5) اکسپرسیونیسم (از 1905)
اگرچه توسط هنرمندانی مانند JMW Turner (داخلی در پترورث، 1837)، ون گوگ (مزرعه گندم با کلاغ ها، 1890) و پل گوگن (Anna The Javanese، 1893) از قبل پیش بینی شده بود، لیکن اکسپرسیونیسم توسط دو گروه در آلمان قبل از جنگ معروف شد: Die. بروکه (درزدن/برلین) و در بلاو رایتر (مونیخ) به ترتیب به رهبری ارنست لودویگ کرشنر (1880-1938) و واسیلی کاندینسکی (1866-1944). در مجسمه سازی، اشکال هنرمند متولد دویسبورگ ویلهلم لمبراک (1881-1919) عالی بود (و هنوز هم هستند). سهم اصلی اکسپرسیونیسم در “هنر مدرن” این بود که ایده سوبژکتیویته در نقاشی و مجسمه سازی را رایج کرد و نشان داد که هنر بازنمایی ممکن است به طور مشروع شامل تحریف ذهنی باشد
(6) دادا (24-1916)
اولین جنبش ضد هنر، دادا، شورش علیه سیستمی بود که کشتار جنگ جهانی اول (1914-1918) را مجاز کرده بود. این جنبش به سرعت به یک گرایش آنارشیستی تبدیل شد که هدف آن براندازی نهاد هنری بود. این جنبش در سال 1916 در سوئیس که کشور بی طرف بود راه اندازی شد، رهبران این جنبش در اوایل دهه 20 سن خود بودند و اکثر آنها از خدمت سربازی با اقامت در پناهگاه شهرهای بی طرف مانند نیویورک، زوریخ و بارسلون اجتناب کرده بودند.
سهم اصلی دادا تکان دادن دنیای هنر و گسترش مفهوم “هنر مدرن” با پذیرش انواع کاملاً جدید خلاقیت (پرفورمنس آرت و آماده) و همچنین مواد جدید (هنر آشغال) و مضامین بود. حس شوخ طبعی آن در جنبش سوررئالیستی دوام آورد.
(7) سوررئالیسم (از 1924)
سوررئالیسم که توسط نویسنده آندره برتون (1896-1966) در پاریس بنیان گذاری شد، «جنبش هنری مد روز در سال‌های بین جنگ بود، اگرچه این سبک هنوز هم امروزه دیده می‌شود. این جنبش که از جناح های انتزاعی و فیگوراتیو تشکیل شده بود، از جنبش نهیلیستی دادا شکل گرفت که اکثر اعضای آن به سوررئالیست تبدیل شدند، اما برخلاف دادا نه ضد هنر بود و نه سیاسی. نقاشان سوررئالیست از روش‌های مختلفی – از جمله رویا، توهم، تولید خودکار یا تصادفی تصویر – برای دور زدن فرآیندهای فکری منطقی در خلق آثار هنری استفاده کردند. سهم اصلی سورئالیسم در “هنر مدرن” ایجاد مجموعه ای تازه از تصاویر بود. این که آیا این تصاویر منحصراً غیرعقلانی بودند یا نه، مشکوک است. اما هنر سوررئالیستی قطعا سرگرم کننده است!
(8) اکسپرسیونیسم انتزاعی (60-1948)
سبک گسترده ای از نقاشی انتزاعی، درست پس از جنگ جهانی دوم در نیویورک توسعه یافت، از این رو به آن مدرسه نیویورک نیز می گویند. به رهبری هنرمندان آمریکایی – که خود به شدت تحت تأثیر مهاجران اروپایی بودند – شامل دو سبک اصلی بود: یک شکل بسیار متحرک از نقاشی ژست که توسط جکسون پولاک (1912-1956) رایج شده بود، و یک سبک بسیار منفعلانه تری که به خلق و خوی معروف به نقاشی میدان رنگ معروف است. که توسط مارک روتکو (1903-70) پشتیبانی شد. سهم اصلی اکسپرسیونیسم انتزاعی در “هنر مدرن” عمومیت بخشیدن به انتزاع بود. در مورد پولاک، با ابداع سبک جدیدی به نام «نقاشی اکشن» – دیدن عکس‌ها بر اساس متن. در مورد روتکو، با نشان دادن تأثیر عاطفی مناطق بزرگ رنگ.
(9) هنر پاپ (اواخر دهه 1950، 1960)
سبکی از هنر که تصاویر فرهنگ عامه و مصرف گرایی انبوه آمریکای دهه 1960 را منعکس می کرد. پاپ آرت اولین بار در اواخر دهه 1950 در نیویورک و لندن ظهور کرد و تا اواخر دهه 1960 به سبک غالب آوانگارد تبدیل شد. هنرمندان پاپ مانند اندی وارهول (1928-1987) با استفاده از تصاویر پررنگ، آسان برای تشخیص و رنگ‌های بلوک پر جنب و جوش، نمادی را بر اساس عکس‌های افراد مشهور (مشهور مانند ستاره‌های فیلم)، تبلیغات، پوسترها، بسته‌بندی محصولات مصرفی، و کمیک استریپ‌ها ایجاد کردند. که به کاهش شکاف بین هنرهای تجاری و هنرهای زیبا کمک کرد. سهم اصلی اکسپرسیونیسم انتزاعی در “هنر مدرن” این بود که نشان دهد هنر خوب می تواند کم رنگ باشد و از هر چیزی ساخته شود.
