پاپ آرت Pop Art 1950
پاپ آرت یکی از جنبش های اصلی قرن بیستم بود. در سال 1958 کلمه Pop Art را برای اولین بار در مجله Architectural Digest چاپ کردند. هنر پاپ را دادای نیمه دوم قرن بیستم نامیدند.
این جنبش در آخرین سال های دهه 1950 در انگلستان به وجود آمد و در آمریکا به نقطه کمال خود رسید. جنبش پاپ آرت عمدتا یک جنبش هنری آمریکایی و بریتانیایی بود.
هنر پاپ با هنرمندان نیویورکی ، اندی وارهول ، روی لیختن اشتاین ، جیمز روزنکوئیست و کلس اولدنبورگ آغاز شد ، که همگی از تصاویر محبوب استفاده می کردند و در واقع بخشی از یک پدیده بین المللی بودند.
هنر رنگارنگ در آغاز در ایالات متحده به عنوان واکنشی در برابر سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی مورد توجه قرار گرفت. وجه مشخصه هنر پاپ در آمریکا و بریتانیا از جمله عبارت بود از استفاده از تصاویر کتاب های کارتونی ، آگهی های تبلیغاتی، بسته بندی و تصاویر تلویزیون و سینمایی.
زیرا هواخواهان “پاپ آرت” بار دیگر به سراغ تصاویر فیگوراتیو و اندام وار رفتند واز روش های ترسیم خطوط کناری و به ظاهر عکاسانه استفاده کردند.
به دنبال محبوبیت اکسپرسیونیست¬های انتزاعی ، معرفی مجدد تصاویر قابل شناسایی توسط پاپ (برگرفته از رسانه های جمعی و فرهنگ عامه) تغییر عمده ای در جهت مدرنیسم بود.
موضوع از مضامین سنتی “هنر عالی” اخلاق ، اسطوره شناسی و تاریخ کلاسیک دور شد. بلکه هنرمندان موسیقی پاپ وضعیت عادی اشیاء و زندگی روزمره مردم را جشن می گرفتند، و بدین ترتیب می خواستند فرهنگ عامه را به سطح هنرهای زیبا برسانند.
شاید به دلیل تلفیق تصاویر تجاری ، هنر پاپ به یکی از شناخته شده ترین سبک های هنر مدرن تبدیل شده باشد.
نام این جنبش همه چیز در باره خودش را آشکار می کند. پاپ آرت می خواست هنر را دوباره به زندگی روزانه مردم بیاورد. این جنبش در واکنش به نقاشی آبستره به میان آمد، و ادعا می کرد جنبش آبستره بیش از حد سوفسطایی و نخبه گرا است.
تصاویر مورد پسند هنرمندان پاپ، اشیا از زندگی روزمره بود
تصاویر مورد پسند هنرمندان پاپ، اشیا از زندگی روزمره بود . دستمایه اصلی هنرمندان این سبک فرهنگ مردمی، تولیدات انبوه، تبلیغات محیطی یا تلویزیونی، بسته بندی‌ها، و درکل هر آنچه مردم بیشتر می‌دیدند از چیدمان 100 قوطی کنسرو سوپ گرفته، تا سریوگرافی پرتره مونالیزا. این سبک را می‌توان یک سبک روشنفکرانه با نگاهی انتقادی به مصرف گرایی به خصوص در آمریکا دانست. هنرمندان این مکتب از موضوعات پیش پا افتاده ای مانند کمیک استریپ، کنسرو سوپ، تابلوهای بزرگراه ها، حباب لامپ، روزنامه، بطری های کوکاکولا، صندلی الکتریکی استفاده می کردند.
در سال 1952 در انگلستان ، گردهمایی هنرمندان در لندن که خود را «گروه مستقل» می نامیدند ، که نشستهای منظمی را برای بحث در مورد موضوعاتی مانند جایگاه فرهنگ توده در هنرهای زیبا ، موضوعیت یافتن شئی، و علوم و فن آوری آغاز كردند.
اعضا شامل ادواردو پائولوزی ، ریچارد همیلتون ، معماران آلیسون و پیتر اسمیتسون و منتقدان لارنس آلوئی و رینر بانهام بودند.
انگلیس در اوایل دهه 1950 اکنون داشت از ریاضت اقتصادی سالهای پس از جنگ خارج می شد و شهروندان آن نسبت به فرهنگ عامه آمریکا نوعی دوگانگی داشتند. در حالی که این گروه به شخصیت تجاری خود در جهان جدید پس از جنگ جهانی دوم مشکوک بودند، لیکن به فرهنگ غنی جهان پاپ، که به نظر می رسید نویدبخش آینده است، اشتیاق زیادی پیدا کردند.
هنرمندان اين جنبش عقیده داشتند مبتذل ترین عناصر فرهنگ جامعه، قابل زیبا بودن و هنری بودن هستند. آنها ابزارهای کار خود را فیلم های عامه پسند، آگهی های تبلیغاتی، داستان های کمیک استریپ علمی تخیلی، موسیقی پاپ، حروف و علائم متداول، اشیای روزمره و کالای مصرفی، معرفی کردند. در واقع هرچه که در چشمان مردم بیشتر دیده می شود می تواند ابزار قدرتمندی برای پاپ آرت باشد.
تصاویری که آنها به طور طولانی در مورد آنها بحث و گفتگو می¬کردند، شامل مواردی است که در فیلمهای غربی ، داستانهای علمی ، کمیک بوک ، بیلبورد ، طراحی اتومبیل و موسیقی راک اند رول، یافت می شود.
پدید آورندگان هنر عامه پسند بر تأثیر بر فرهنگ عامه شهری تأکید داشتند. در آمریکا، پاپ آرت قدرت و نفوذ فراوانی داشت و به نوعی واکنشی برابر اکسپرسیونیسم انتزاعی و باورهای دادائیستی بود. هنر پاپ به سرعت در عرصه های مختلفی مثل طراحی گرافیک، سینما و… رسوخ کرد. در دوران جدید با ظهور بیلبوردهای عظیم تبلیغاتی کنار بزرگراه ها، پاپ آرت قدرتمندترین ابزار خود را یافت.
همیشه هنر پاپ و «پول درآوردن از هنر» چنان به هم نزدیک به نظر می آیند که اگر نیت به وجود آورندگان آنها را در نظر نگیریم، به راحتی با هم اشتباه می شوند. این دو با هم بده بستان دارند، Pop Art از تجارت تغذیه می کند و تجارت از هنر پاپ.
اصطلاح واقعی “هنر پاپ” ریشه های مختلفی دارد:
اولین کاربرد این اصطلاح در نوشته های لورنس آلوای و آلیسون و پیتر اسمیتسون و به طور متناوب به ریچارد همیلتون ، که پاپ را در یک نامه تعریف کرد ، نسبت داده شده ، در حالی که اولین اثر هنری که کلمه “Pop” را اضافه کرده، توسط پائولوزی تولید شده است.
کلاژ او I Was a Rich Man’s Plaything (1947) شامل تصاویر برش خورده از یک دختر بچه ، آرم کوکاکولا ، پای گیلاس ، بمب افکن جنگ جهانی دوم و یک دست مردی بود که یک تپانچه را در دست داشت ، که از این طریق جهان “POP!” را در ابر سفید پف کرده، ترکاند.
در اواسط دهه 1950 ، هنرمندان شاغل در شهر نیویورک با یک مقطع حساس در هنر مدرن روبرو شدند:
دنبال اکسپرسیونیست های انتزاعی باشید یا علیه فرمالیسم سختگیرانه ای که بسیاری از مکاتب مدرنیسم از آن حمایت می کنند ، قیام کنید.
در آن زمان ، جاسپر جانز پیش از این نقاشی های انتزاعی که شامل موارد زیر بود: “چیزهایی که ذهن از قبل می داند” – اهداف ، پرچم ها ، اثرات دستی ، نامه ها و اعداد ، برایش به شدت آزار دهنده بود.
در همین حال ، رابرت راوشنبرگ “ترکیبی” از اشیاء و تصاویر یافت شده را با مواد سنتی تر مانند رنگ روغن ترکیب می کند. به همین ترتیب ، “اتفاقات” آلن کاپرو و گروه Fluxus تصمیم گرفتند جنبه هایی از دنیای اطراف را در هنر خود بگنجانند.
این هنرمندان به همراه دیگران بعداً در جنبشی موسوم به Neo-Dada جمع شدند.
نئوکلاسیک پاپ آرت نیویورک روی لیختنشتاین ، کلز اولدنبورگ ، جیمز روزنکوئیست و اندی وارهول ، در سال 1960 در رکاب نئو-دادائیست ها ظهور کرد.
هنگامی که انتقال از ساختارهای شئی پیدا شده هنرمندان نئو-دادا، به جنبش پاپ به پایان رسید ، علاقه گسترده ای از طرف هنرمندان برای ادغام فرهنگ عامه در کارهایشان وجود داشت.
اگرچه هنرمندان گروه مستقل در لندن استفاده از “پاپ” را با اشاره به هنر آغاز کردند ، اما هنرمندان آمریکایی خیلی زود از این الگو پیروی کردند و فرهنگ عامه را نیز در آثار هنری خود گنجانیدند.
اگرچه سبک های فردی بسیار متفاوت است ، اما همه هنرمندان در انتخاب تصاویر فرهنگ عامه به عنوان موضوع اساسی خود مشترک هستند.
اندکی پس از ورود هنر پاپ آمریکایی به صحنه دنیای هنر، با گسترش در سرزمین اصلی اروپا، گروه رئالیست سرمایه داری در آلمان، و جنبش Nouveau Réalisme در فرانسه شکل گرفت.
برخلاف شهر نیویورک ، دنیای هنر لس آنجلس بسیار سخت تر بود و فاقد گالری ها ، منتقدان و سلسله مراتب مستقر در ساحل شرقی بود. این گشودگی در سبک های هنرمندانی که در آنجا زندگی و کار می کردند منعکس شده است. اولین بررسی موزه هنرهای پاپ ، نقاشی جدید اشیا Common مشترک ، در سال 1962 در موزه هنر پاسادنا برگزار شد و وارهول و لیختن اشتاین و همچنین بسیاری از هنرمندان ساکن لس آنجلس از جمله اد روشا ، جو گود ، فیلیپ هفرتون ، وین تیبه را به نمایش گذاشت. ، و رابرت داود دیگر هنرمندان لس آنجلسی ، مانند بیلی آل بنگستون ، با استفاده از مواد جدید مانند رنگ اتومبیل و مراجعه به موج سواری و موتور سیکلت در آثاری که از طریق ترکیبات جدید و غیر منتظره ای از تصاویر و رسانه ها ، چیزهای عجیب و غریب را ایجاد می کنند ، نوع دیگری از زیبایی شناسی را در نسخه خود از Pop گنجانده اند. . با تغییر تمرکز به کالاهای مصرفی خاص ، این هنرمندان اجازه دادند پاپ آرت فراتر از تکرار حرکت کند تا تجربه را در خود جای دهد و احساس ، نگرش یا ایده خاصی را برانگیزد و در عین حال مرزهای بین هنر بالا و فرهنگ عامه را نیز از بین ببرد.
هنر پاپ در دهه های بعد نیز بر هنر تأثیر می گذارد ، با هنرمندانی مانند وارهول تا دهه 1980 حضور بزرگتر از زندگی در دنیای هنر نیویورک را حفظ کردند. پاپ آرت در طول دهه 1970 از توجه خارج شد زیرا دنیای هنر تمرکز خود را از اشیا art هنری به نصب ، نمایش ها و سایر اشکال هنری کمتر ملموس تغییر داد. با این وجود ، با احیای دوباره نقاشی در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ، این شی once هنری بار دیگر مورد پسند قرار گرفت و فرهنگ عامه موضوعی را فراهم کرد که شناسایی و درک آن برای بینندگان آسان بود. یکی از چهره های برجسته جنبش نئو-پاپ ، جف کونز بود که تصاحب وی از آیکون های فرهنگ پاپ مانند مایکل جکسون و اشیا-تولید انبوه مانند جاروبرقی های هوور ، مرزهای هنر بالا را بیش از پیش پیش برد. در ژاپن ، به دلیل استفاده وی از تصاویر محبوب انیمیشن در سبک Superflat و همکاری موفق با برچسب های مد مانند لویی ویتون ، از کار Takashi Murakami به عنوان نمونه اخیر Neo-Pop یاد شده است. چنین هنرمندانی ضمن ارزیابی مجدد نقش هنر به عنوان کالایی به خودی خود ، همچنان سد بین اشکال هنری بالا و پایین را بر هم می زنند.