الساندرو دی ماریانو فیلیپی Alessandro di Mariano Filipepi ، معروف به ساندرو بوتیچلی ، یکی از پیشگامان و هنرمندان فرهنگ فلورانس بود. او توانایی بی نظیری در تبدیل ایده ها و تصاویرمدنظر لورنزو دو مدیچی Lorenzo de Medici (حاکم جمهوری فلورانس که پرشورترین حامی هنر بود)، و روحیه رنسانس نوپا داشت.
شروع کار بوتیچلی
ساندرو بوتیچلی در دورانی متولد شد که یک بیان هنری جدید در فلورانس شکوفا شده بود. در طول قرن 15 ، نقاشی فلورانس مهمترین دستاورد خود را به وجود آورد: یک طبیعت گرایی تصویری.
وی در کارگاه یک طلافروش تجربه کسب کرده بود ، و این اشتیاق او را به توجه به جزئی ترین جزئیات، که در نقاشی هایش نیزقابل مشاهده است ، منجر گردید.
ساندرو بوتیچلی تحصیلات خود را در دو کارگاه مهم فلورانس
ابتدا ، او سه سال را صرف یادگیری از فیلیپو لیپی Filippo Lippi کرد. در این دوران، وی چندین مجموعه از مدونا Madonnas خلق نمود، مانند مدونا با کودک Madonna with Child (1467). شباهت با سبک LIPI در این آثار نمایان است.
سپس، ساندرو بوتیچلی با آندره دل ورشیو Andrea del Verrochio آغاز به کار کرد، در آنجا وی توانست نگرش و بیان هنریش را توسعه و شکوفا کند.
در دهه 1470، وی به عنوان یک استاد مستقل، شروع به فعالیت کرد. وی یک کارگاه نقاشی دایر نمود و در آنجا شروع به آموزش شاگردانش نمود .
اقبال بوتیچلی و جهش به سوی جلو
در همان زمان، وی از سوی خانواده وسپوشی Vespucci که صاحبخانه ساندرو بوتیچلی نیز بودند به تشکیلات دادگاه مدیسی سفارش شد. وی ایده های فرهنگستان نئوافلاطونی را مطرح نمود که توسط لورنزو دو مدیچی ایجاد شده بود.
فرهنگستان نقش کلیدی در تعریف فلسفه رنساس، کشف مجدد نویسندگان دوره کلاسیک، اساطیر یونان و قرار دادن انسان در کانون جهان ایفا کرد. از همین دوران ساندرو بوتیچلی هنرمند محبوب لورنزو دومدیچی شد.
بازگشت بوتیچلی به فلورانس با کوله باری از تجربه و معروفیت
در سال 1482 ساندرو بوتیچلی،که اکنون کاملا معروف شده بود، به فلورانس بازگشت و شروع به اتمام مجموعه ای از نقاشی های بزرگ خود مانند بهار The Spring (1478-1482) (که عنوان اصلی آن Primavera است) و تولد زهره The Birth of Venus (1483-1485) مشهورترین شاهكارهای خود کرد كه قبلاً ناتمام گذاشته بود.
از طریق تمثیل های پیچیده ، این نقاشیهای اساطیری به فرهنگ نئوپلاطونی اشاره داشتند که لورنزو را بصورت با شکوه احاطه کرده بود. ساندرو بوتیچلی به سفارش پسر عموی خود ، لورنزو دی پیرفرانسسکو ، مجموعه ای از 93 تصویر را برای کمدی الهی The Divine Comedy ایجاد کرد.
پختگی و تکامل بوتیچلی جلوتر از زمان خودش
از اواخر دهه هشتاد قرن پانزدهم ، ساندرو بوتیچلی موضوعات اسطوره ای را به طور کامل کنار گذاشت ، و ترجیح داد اولویتش نمایش هنرهای عبادی ، مانند محراب ها و نقاشی های مجلسی ، که به طور فزاینده ای حالت احساساتی و دراماتیک داشتند، باشد.
در پایان قرن ، این هنرمند تحت تأثیر موعظه های ساونارولا Fra Girolamo Savonarola و همچنین سقوط خانواده مدیچی قرار گرفت.
بوتیچلی از جمله گرانترین نقاشان فلورانسی در اول قرن پانزدهم بود
مولودی عرفانی Mystical Nativity (c.1501) وی، تصاویر آخرالزمانی را که در خطبه های کتب مقدس ترسیم شده است ، به سبکی ساده و دلفریب، بی انتها وعرفانی تداعی می کند. لیکن مشتری هایش این سبک را دوست نداشتند و درک نمی کردند.
بوتیچلی یکی از هنرمندانی است که خیال و هنر را در هم آمیخت و توانست آثار خود را فراتر از زمان و مکان به پرواز در آورد، و آثار خارق العاده ای را خلق نماید. آثاری بسیار بدیع و بی مثال.
آخرین دوران زندگی ساندرو بوتیچلی
اگر چه وی یکی از بزرگترین نقّاشان دوره ی رنسانس به شمار می رود، امّا حتّی تا قرن ها بعد از مرگ وی معروفیتش در پس پرده ی تاریخ پنهان ماند
در سالهای آخر عمر از محبوبیت ساندرو بوتیچلی کاسته شد. و ده سال آخر زندگیش مبهم باقی مانده است. و بالاخره در سال 1510 این نابغه بزرگ درگذشت، تنها، بی پول ، و تقریباً فراموش شده…
ادگار ویند نه تنها سه الهه ی رحمت (The three Graces) را در این تابلو به ترتیب به عنوان سمبل پاکدامنی، زیبایی و لذت تاویل می کند بلکه از حالت آرام و استوار این سه الهه که دست در دست داده اند و تضاد آن ها با گروه سه گانه ی دیگر در سمت راست تابلو (که هماهنگی کمتری با یکدیگر دارند)، استنباط های دیگری به عمل می آورد …
مترجم: دکتر سید سلمان زیدی